Ah! Kırıklarım

fotoğraf: Tarık ÜREN

Hâlâ içimde sevip sayıyorum seni, bir türlü göğsümden atamadım, bir yerde okumuştum; 

"Aşk göğüs kafesine yerleştiğinde çıkış yerleri kapanırmış.." 

Bahçedeki papatyalar kurudu, dudaklarım sensiz yaşamayı öğrendi.

Seni sevdiğim günler çok yara aldım, hep ben düzeltmek istedim, hep savruldum, hayatımda en sevdiğim adam beni en çok üzen adam oldu, üstelik farkına bile varmadın...

Uzuvlarımdaki ağrıyı azaltmak için tek çare geceyi birlikte geçirmekti, istemedin; oysa ne güzel bir başlangıç yapmıştın, çiçek almıştın saksıda, her gün sulardık, sen gidince o sümbül de kurudu, can verdi ellerimde...

Benimki acı çekişip ölmemekti

Benimki yara alıp savrulmaktı,

Benimki kahrolup yine de kahkaha atmaktı!

Ah! Göğüs kafesimde öyle korunuyorsun ki gelen darbeler yanından bile geçmiyor, bu kadar irinle doluyken için, sen? Nasıl da olur, Allah içimden atmaz seni! 

Anlamıyorum, düşünemiyorum, bilmiyorum!

Seni göremiyorum ama içimdesin, elimi kalbime götürdüğümde hissediyorum oradasın, neden nefesini hissediyorum, uzuvlarımdan kırdın beni nefes alamıyorum, 

su vermedin kalbime, ölüyorum...

Paramparça ettin, her gün yerden topladım kendimi "her gün" 

Ben bu kadar çabalarken, neden görmedin beni? 

Neden eve hiç uğramadın? 

Neden sevmedin beni çiçekler gibi? 

Üzgünüm ama artık git, senin yüzünden kalbim parçalandı, herkese düşmanca baktım, sevmeyi unuttum senin yüzünden ben, sevmeyi unuttum!