Kuğu

ah, ıssız ormanlar içinde yürüyorum bir başıma
ağaçların heybetli dalları ruhuma çarpıyor
gökyüzü, kalemime mesken olup
kelimelerimi kucaklıyor mutlulukla.
ben
dalları bir sağa bir sola itip
          -mevcudiyetimden kaçarcasına
          sonsuzluğa -ko –şu –yo –rum.

ah, görüyor musunuz
bir kuğu duruyor gölün başında
su içmiyor ama, hareket de etmiyor.
gölün yüzeyini seyrediyor mahzun edasıyla.

             -ey güzel kuğu!..
             -kendimi bulmama yardım edebilir misin?
             -beni kendimden saklayabilir misin?

bakmıyor yüzüme.
zaten böylesi dönemlerde
kimse kimsenin yüzüne bakmıyor.

            hepimiz bir makineyiz çünkü;
            sarılmak MAKİNE, sevmek MAKİNE
            düşünmek MAKİNE!

söylesenize,
kim gönül veriyor artık
ilmek ilmek örülen gökyüzü şiirlerine...