Geçerdi soğuk geçen günler, hissedilen duyguların kökü kazınırdı tekrar hissedilemesin diye. Kör bıçakla oyulmuş bu yaralarımın isini de pasını da temizlemeye yetmiyordu hiçbir kuvvet. Etimle kemiğimle var olduğum günden bu yana sürdürdüğüm hayat maratonu, ayağıma dolanmış bağcık, bileğime takılmış pranga misali sıksa dahi dört bir yanımı; bir yolunu hep buluyordum. Sürünmek de ilerlemenin bir başka yoluydu çünkü.
Tepeler, uçurumlar, cambaz gibi yürüyüp çabaladıkça çekiyordu beni dibe, çektikçe büyüyordu yaşamla aramdaki mesafe, kısalıyordu ömrüm. Eklenir elbette saçlarıma beyazlar, kararmış yüreğin temelini göstermeye devam eder karanlık düşüncelerime ait sokaklar. Yadırganmadıkça yalnızlık devam edebilir, alıştıkça değişime uğramayabilirdi tek başınalık. Nereye çevirdiysem yönümü, sapa çıksa bile rotam; biliyordum ki bu çıkmaz sokakların bile bir çıkışı vardı, gerekirse deliyordu insan yeryüzünü, açıyordu kendine bir yol; uzayıp gidiyordu kendinden kendine.
Ben kendi yolculuğumun
sonunda, yeni bir çıkmaz sokağın tam karşısındayım ve yeryüzü daha şimdiden kaydı bile altımdan.
Ali Haydar GENÇ
Yorumlar
Yorum Gönder