Dalgalar

neden böyle suskunsun çocuk
neden böyle durgunsun
hangi fırtınaya yenik düştü teknen
bırak da içine gömdüklerin konuşsun
sesinin üstüne yaşam döküp yaktıkça
ölüm küllerinden doğuyor anlıyor musun

sen ki
şiiri yüreğinde bir hançer gibi taşıyansın
kitaplar yıkık dökük bakıyor suratına
deniz de yok yıldızlar da yollar da…
baksana
göğe urgan olan uçurtma bile
gözlerinde paramparça
artık gidebilirsin.
seni buraya bağlayan o sevdalı güneş
doğar elbet olsan da olmasan da
insanlar yine güler
türküler yine söylenir
silik bir anı olarak kalırsın belki hatırlarda.

ey dalgalara yürüyen çocuk
yorgun gözlerinden öperim
üstün başın şiir kokuyor
çekip çıkarma yüreğindeki hançeri
n’olur herkesle kafanda konuşup durma
kır kalemini
fakat muhakkak
birkaç parça şiir kalmalı ardında
elveda.